Tessera glauca — commentariolum. Tessera rubicunda — nota textualis. Tessera viridis — translatio
NOVEMBRIS 30, ANNO 1598
De
vero nomine, aetate, loco nativitatis, educatione.
Guilielmus
Alabaster nominor, annum ago 31, in comitatu Suffolciae, oppido
Hadlei natus. Westmonasterii grammaticae operam dedi, inde 16.
aetatis anno Cantabrigiam missus, 14 ibidem annos exegi.
De
parentibus, eorumque statu et conditione &c., et quosnam habeat
fratres, sorores, aut cognatos praecipuos, haereticos vel
Catholicos.
Genus
paternum ab antiquo nobilique Arbalastorum stemmate profectum est,
qui una cum Normannis in Angliam ingressi sunt, et in gentilitiis
Normannorum matriculis Arbalasterii Regii dicuntur, unde et nunc in
insignibus arcubalistam, eundem nominis munerisque primum indicium,
gestamus.
Genus
maternum a Wintroppis deducitur, splendida veterique prosapia.
Pater, ut in re collapsa natus,
primis annis
mercaturum exercuit
Hispaniam, deinde rebus non succentibus destitit, nunc vero fortuna
parva sed sufficienti transigit, Catholice ut bene spero
affectus.
Cognatos
ex utero latere complures habeo: alios cives, et mercatores
Londinenses, ampla satis fortuna extructos, quorum alii hereticissimi
sunt et morosi, alii, quod in in Hispania negotia diu tractarint,
Catholice (sed clam) sapiunt, iidem multos alios e fraternitate et
sodalitio suo habent pariter animatos. Affinium reliqui
nobilium more splendide satis vivunt, qui partim haeretice sapiunt,
partim indifferenter et ad tempus se gerunt. Sorores tres, fratres
vero duo adhuc supersunt.
De
studiis quibus operam dederit, et de profectu et progressu, et ubi
studuerit.
Grammaticam,
poesin, rhetoricam, logicam, philosophiam, mathematicas, historiam,
criticam, philologiam, omnesque pene antiquos authores Grecos et
Latinos, qua magis, qua minus, gustavi aut hausi, quatenus quidquam
ad theologiam pretium operae facturum sperarem. Multa Graecorum
patrum minora opera, et similiter Latinorum et historiam
ecclesiasticam, et Sententiarum Magistrum et D. Thomae Summam,
et patris Roberti Bellarmini
et Zuaris in 3a
et Stapletoni Principia, et similia
Catholicorum scripta evolvi Cantabrigiae. 12 annos
studui, quo tempore theologiae licentiati evadunt.
De
valetudine et aegritudine corporis animaeque quam sentit vel
aliquando sensiit.
Aequabilem
satis valetudinem <a> prima pueritia traduxi (qua Deo gratia
sit), nisi quod tentationem aliquam febris leviculam, et triduanam,
bis terve lacessitus tulerim, Caetera corpus integrum constat,
studiis vigiliis laboribusque ferendis morigerum et par, neque aliqua
quod sciam parte adhuc minatur. Animum constantem et tranquillem
semper habui, et corpori concinnum: nunquam vero inversum aut per
intervalla lucidum. Iam vero tam serenum sentio fidei lumine, tam
sudum mollemque vernis his primi fervoris solibus, ut negotium non
quodvis sit contritionis et timoris flatibus pro disciplinae
Catholicae more inquietare aut exasperare. Et tamen boni nostri
superintendentes conversionem meam insaniae calumnia defamuerunt.
De
vocatione, hoc est si haereticus aliquando vel schismaticus
extiterit. Et quando? Qua via? Cuius gratia factus sit Catholicus, 
et quae ipsi acciderint circa hoc negotium, si aliquid passus
est.
Tota
anteacta vita inter haereticos natus et educatus, alte erroribus
immersus sum. Vatiniano
vel potius Calviniano odio in ecclesiam Catholicam exarsi. Omnia
studia, preces, vota contra ecclesiam
collimavi. Sed vigesimo nono aetatis anno coepi aliquid remittere de
illo furore, et in alteram insilui opinionem, ut crederem unam esse
et Catholicorum et Protestantium ecclesiam, neque ad salutem multum
referre a quibus quis sentiat, priores tamen purioresque esse
haereticorum Calvinianorum partes. Atque in hoc luto defixus penitus
haerebam. Et iam libros famae conciliatores in Catholicos scripturire
gestiebam: iam maleficis
beneficiis et praebendis aureis onerandos humeros parabam, iam
ambitionis terminos inter summos regni honores animo defigebam, iam
pulchellae sponsae diu ambire nuptias faelix procus parabam, quas ad
unius praebendae accessionem, quae 400 coronatos annuos praeberet,
distuleram, eamque ob causam comitem
Essexium
sectabar, qui maturrime
negotium se confecturum receperat. Cum ecce versanti mihi in aula
(ubi aeque difficile est fieri bonum ac reperire) et librum quendam
Reginaldi nostri pro causa Catholica conscriptum
oscitanter legenti, nondum transcursa praefatione, tantum subito
lucis divinae fulgus animitus hausi, tantum insoliti gaudii
asperginem medullitus sensi, ut illo ipso momento protinus exiluerim
gestiens, et in hanc apud me vocem prorupuerim, “nunc Catholicus sum.” Extemplo
ergo, valedicto omnibus aulae, comiti, praebendae, Cantabrigiam revolo,
et raptim
nuncio sponsae
amoribus remissionem,
revoco me ad solitudinem, ad
preces et lachrimas et
luctus et ieiunia
et humicubationes, ut praeteritae vitae sordibus depurgatis sereniori
oculo et corde fidei et charitatis radios imbiberam, et Catholicae
disciplinae honorem vitae novitate aemularer. Simulque Deum obnixe
rogavi ut semestris temporis pacem et inducias largiretur, in quo ita
me in omnibus controversaliis
instruerem, ut possem cum haereticis sine dedecore causae manus
conserere, quandoqcumque eo ventum esset. Atque ita Deo indulgente
factum est. Interim consilium
mihi dederunt amici totius rei censem
ut fuga trans mare dilaberem priusquam res in propatulo esset. Negavi
me facturum, sed confidenti potius animo expectaturum quid possent
pseudoepiscopi dicere aut facere. Tandem itaque deprehensus sum, et
in arctam custodiam per 7 menses traditus, unde saepe protractus
coram commissariis regiis apparui. Quos oblatis centum et supra pro
causa Catholica rationibus laccesivi ut unamquamque solverent,
stipulatus deturum me manus si satisfacerent. Quid multis? Obstruxi
eorum ora, ut non auderent provocati postulati flagitati verbum mutire.
Sed postquam
amplis pollicitationibus precibus minis
infractum et immotum <me> persistere viderent, exuerunt me
omnibus dignitatibus et bonis et ludicris minestellorum ordinibus et
in carcerem remiserunt. Ergo ubi viderem ereptum omne librorum
solatium, nec spem superesse aut disputandi cum illis aut agendi cum
aliis, evasi, latui, aufugi, huc veni.
De
proposito ac desiderio quod sentit ad vitam ecclesiasticam agendam,
et observandam
disciplinam Collegii dum hic manserit.
RESPONSIO
Omnes
animae potentias defixi in hoc proposito, ut hoc unum semper agant et
desudent, quomodo Dei gloriam in ecclesiae bono promoveam. Hoc
intellectus contemplatur, voluntas satagit, memoria ruminat, iudicium
ponderat, desiderium aestuat, spes captat, totus denique animus
versat et agitat. Et quia compendiosissima ad haec omnia via per
humilitatem et obedientiam extenditur, morigerum me in omnibus
Collegii huius institutis praebebo ut illam quae humilibus datur
adipiscar gratiam.
Finis
